Η Δάφνη στην όχθη
Σάπια ξύλα μου κλείνουν το δρόμο
σκουριασμένα μαχαίρια
από χαλασμένα γεύματα.
Το ανοιχτό βρώμικο στόμα μιας
κονσέρβας
σαν πληγή από δόντια άγνωστου
τέρατος.
Τα σιωπηλά σκουλήκια
συνεχίζουν το έργο τους:
το κουφάρι ενός σκύλου
γίνεται χώμα.
***
Dafni am Ufer des Pinios
Verottetes Holz versperrt mir den Weg
rostige Messern
von verdorbenes Essen.
Das dreckig geoffnete Maul einer
Dose,
wie eine Wunde aus den Zahnen einer
unbekannten Monster.
Die stillen Wurmer,
machen ihre Arbeit weiter:
die Leiche eines Hundes
wird zu Erde.
Η Δάφνη στον κήπο των σκουπιδιών
Σιωπηλά κι έρημα σαν σκοτωμένα πουλιά,
κλεισμένα σ’ έναν κύκλο περιφρονημένου θανάτου.
Αυτός ο σπασμένος λαιμός του μπουκαλιού
ηχεί παράξενα, καθώς ο αέρας
στριμώχνεται για να περάσει.
Πλαστικές ακέφαλες κούκλες, σώματα
πρόωρα χαμένων ονείρων.
Μάταια αυτή η καρέκλα προσπαθεί
να ισορροπήσει στα τρία πόδια,
αυτό το κόκκινο κουβάρι με τρομοκρατεί,
ένα γυάλινο αγκάθι με ματώνει,
η βουβή ρακοσυλλέκτρια χάνεται τρέχοντας.
***
Dafni im Abfallgarten
Still und verlassen wie ermorderte Vogel
Geschlossen in einem Todeskrei der ignoriert wird.
Dieser gebrochener Flaschenhals
Macht eine merkwurdiges Gerausch, weender Wind
Sich zusammenquatscht um sich zu befreien.
Kopflose Plastikpupen, Korper
Fruhzeitig verlorenen Traume.
Dieser Stuhl versucht Zwecklos
Auf drei Beine zu stehen,
dieser roter Trommel terrorisiert mich,
win glasernes Nagel blutet mich,
die Stimmtaube Abfallsammlerin verschwindet rasend
schnell.
***
Η Δάφνη και τα ερείπια
Ποιος δάγκωσε αυτό το σπίτι
σαν μήλο;
Το εντοιχισμένο ξύλινο ντουλάπι
της κουζίνας
έχει ακόμα ίχνη αλατιού και
δαχτύλων.
Αναπνοές ακίνητων στους τοίχους
σαν αόρατες σαύρες.
Μια μαύρη τρύπα
στο σπασμένο πάτωμα
σαν καταφύγιο ψυχών.
Γρυλίζοντα τρωκτικά
λυμαίνονται τα θεμέλιά του
αλλά το σπίτι
στέκει άφθαρτο στον αέρα.
***
Dafni im Ruinen
Wer hat dieses Haus wie ein Apfel
gebissen?
Das eingebaute Holzrgal hat noch
Salz- und fingerspuren.
Atemzuge stehen still an den
Wanden wie unsichtbaren Echsen.
Ein schwarzer Loch
am gebrochnen Flur
wie ein Seelenbunker.
Die Mause kreischen
verschmutzen seine Grundsteine
aber das Haus steht unangetastet am Gedachtnis.
(Θανάσης Κριτσινιώτης, ‘Η Δάφνη και το ποτάμι”, Γαβριηλίδης, 2016 (δίγλωσση έκδοση: Γερμανικά-Ελληνικά, σε μετάφραση στα γερμανικά του Νικόλα Κριτσινιώτη)