;
Ενόραση
Αιώνες περπάτησα γυμνή
ανάμεσα στις φυλλωσιές του Αυγούστου
και τις πηγές που δεν στέρεψαν.
Αιώνες ξεδιάλυνα των μαντείων τα ανερμήνευτα,
ξέροντας πως οι ανακατωμένοι αέρηδες
ήταν η ίδια η ζωή.
Τα καμώματα των καιρών πληθαίνουν
- μοίρα του ανήσυχου Ιθακήσιου-
Αιώνες αγρύπνησα
να ανιχνεύω τα σημάδια
από ήχους άλλων ουρανών…
Αιώνες χαράχτηκα
με το λευκό των γιασεμιών
σε αυλές με το αγιόκλημα της λύπης.
Ανήσυχοι
θα καταθέτουν
πανσελήνους
οι αιώνες μου.
`
*
Όνειρα
Μετρούσα τα φεγγάρια και σε πρόσμενα
χάραζα πινελιές στα σύννεφα
να’χεις σημάδια για το δρόμο
καλόπιανα τις νύχτες να γλυκάνουνε
να μη φοβάσαι στο σκοτάδι.
Ψιθύριζα τις λέξεις που θα μου ’λεγες
κι ήξερα πριν ακόμα σε γνωρίσω
για του ονείρου σου την ακριβή πνοή.
`
*
Ματαιώσεις
Κάθε πρωί τακτοποιώ επιμελώς
τα ματωμένα μου όνειρα
φιλοτεχνώ με προσοχή το κατάλληλο φόντο
και τα φωτογραφίζω.
Το βράδυ τοποθετώ τις φωτογραφίες
στο ράφι με τα αζήτητα
κι ύστερα εκτελώ με ευλάβεια
μια-μια τις ματαιώσεις μου.
Με προσοχή
να μην αφήσω ίχνη…
`
*
Ο άλλος αιώνας
Έλα
να συλλαβίσουμε μαζί
τις πανσελήνους
της δικής μας αριθμητικής.
Έλα
να στήσουμε καρτέρι
στις ανατροπές.
Όσο που να ανατείλει
ο άλλος αιώνας…
Έλα.
`
*
Ομολογία
Τα βράδια που μονάχα
το λευκό του γιασεμιού
μας τραγουδούσε
με μύησες στις σιωπές σου…
Και τις λάτρεψα.
`
*
Ανησυχώ…
Εκείνες τις μικρές λεξούλες
που σου χάρισα
τις θέλω πίσω.
Τώρα που αλλάζει ο καιρός
ανησυχώ μήπως παγώνουν…
`
*
Φθίνουν οι χαρές
Να ξεθωριάζουν άραγε τα όνειρα;
Αναρωτιέμαι τώρα που παγιδεύτηκα
σε σιωπές επώδυνες,
τώρα που αγγίζω τα γιατί όποια κι αν είναι.
Κάποτε, είχαν τη γεύση της ελπίδας
κι ήταν οι σιωπές γλυκές ,
ένα κομμάτι φως που λαχταρούσα.
Για πότε σκλήρυναν τα όμορφα φεγγάρια…
πώς να δεχτώ τ’ άλλο τους πρόσωπο;
Για πότε αρχίσανε να φθίνουν οι χαρές…
Το τίμημα παράταιρης πορείας.
Φοριέται μόνιμα ανάποδα η ζωή
κι εσύ το ξέρεις…
`
*
Παραδοχές
Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ όνειρο
έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.
`
*
Μετέωρα βήματα
Τώρα, η ώρα της σιωπής
τώρα, του ανείπωτου πόνου οι μέρες.
Θα κλείσω του γαλάζιου τα παράθυρα
σαν τις καλές τις παρενθέσεις της ελπίδας
θα βγω ξανά στα βολικά και γνώριμα
έτσι, καθώς ταιριάζει στη ζωή
την καθώς πρέπει.
Κι όταν τα όνειρα
τις νύχτες θα ουρλιάζουνε
τη φρίκη της παραίτησης
θα καταθέτω…