Μια συνηθισμένη ρατσιστική μέρα
Ένα πρωινό Σαββάτου
αποφάσισα να ξεμυτίσω
από το καλυβάκι μου
και να πάω να ρίξω
μια ματιά στα εμπορικά.
Αγόρασα εισιτήριο
από το περίπτερο
και περίμενα στη στάση
για το επόμενο τρόλεϊ.
Το είδα να έρχεται αγκομαχώντας
από το λόφο.
Μπήκα και πλησίασα
το μηχάνημα ακύρωσης.
Έχωσα το εισιτήριο στη σχισμή,
το μηχάνημα αρνήθηκε.
Έκανα ακόμη μια προσπάθεια,
μία από τα ίδια.
Μια γυναίκα με πρόσεξε
που προβληματιζόμουν.
«Σήμερα οι αστικές συγκοινωνίες
είναι δωρεάν!» είπε.
«Γιατί αυτό;» ρώτησα,
ενώ προσπαθούσα να ισορροπήσω.
«Είναι η παγκόσμια μέρα συγκοινωνιών»,
μου απάντησε.
Το ύφος της έλεγε : «Καλά που ζεις εσύ;»
Έπιασα λοιπόν κι εγώ
μια θέση στη γαλαρία
και χάζεψα την πόλη
στο πρωινό φως.
Δυο στάσεις παρακάτω
μπήκε στο τρόλεϊ ένας νεαρός.
Η εμφάνισή του παρέπεμπε
σε άτομο «εξ’ ανατολών».
Ακολούθησε κι αυτός
την ίδια διαδικασία.
Το μηχάνημα πεισματικά,
αρνήθηκε τη συγχώνευση.
Η γυναίκα τον κοίταξε
όπως θα κοίταζε ένα σκατό,
πάνω στο καινούριο της χαλί
και σιώπησε.
Ο άνθρωπος αγωνίστηκε
δυο τρεις φορές ακόμη,
ύστερα εγκατέλειψε
κάθε προσπάθεια.
Τον πρόσεξα που
σήκωσε απορημένος
τους ώμους του.
Ήθελα εκείνη τη στιγμή
να του φωνάξω,
για να με ακούσει και η γυναίκα
από το μπροστινό κάθισμα :
«Λάθος μέρα διάλεξες να πάρεις
το τρόλεϊ! Η παγκόσμια μέρα κατά
του ρατσισμού αργεί ακόμη…»
Όμως σιώπησα.
Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο…
*
Συνήθεια
Σ’ ένα δωμάτιο
στα προάστια της πόλης,
ένα μικρό κορίτσι
ρωτάει τη μητέρα του :
«Μαμά τι είναι η συνήθεια;»
Η απάντηση που περιμένει από εκείνη
δεν έρχεται,
όσο ο πατέρας κάθεται μπροστά στην τηλεόραση.
*
Φωνές της πόλης
Άνθρωποι της πόλης
σ’ ατέλειωτα μπουλούκια
μέσα από διαβάσεις
μέσα από ήχους
μέσα από σκέψεις
μέσα από ανθρώπους
μέσα από σκιές
μέσα από φώτα.
Αν σταθείς για λίγο
να τους κοιτάξεις,
κλείνοντας με τα χέρια
τ’ αφτιά σου,
θα τρελαθείς
από την ομηρία
της κίνησης
μέσα στη σιωπή.
Φαίνεται αδιανόητα
άσκοπη
η περιφερόμενη
παρουσία τους.
Φανοστάτες αναβοσβήνουν
σε τρελούς ρυθμούς,
αυτοκίνητα σε ουρές,
φώτα, φλας, ηλεκτρικοί στύλοι,
άνθρωποι, ζώα.
Ένας συρφετός
προσώπων
σχημάτων
κινήσεων.
Έπειτα αφήνεις τα χέρια σου
κι έρχεται η βοή
να πνίξει τα πάντα.
*
Συντεταγμένες
Σ’ ένα παράπηγμα ζούμε
φτιάχνοντας σκαλωσιές
να μας βγάλουν στο φως.
Εγώ κι εσύ, δυο άνθρωποι
που παλεύουν για έναν κοινό στόχο
καλογυαλισμένο από φρέσκια συνείδηση.
Αναζητάμε τον ήλιο
να μας ζεστάνει το χαμόγελο
κι ένα κλειδί για τις χειροπέδες
που δένουν τα χέρια μας.
Εγώ κι εσύ, απέναντι στη ζωή.
Για να φτιάξουμε όμως τη σκαλωσιά
χρειάζονται τέσσερα χέρια, ενωμένα
κι οι επιθυμίες ας είναι ξέχωρες
μα ο στόχος ο ίδιος.
Εγώ κι εσύ, έτοιμοι σαν από πάντα
να βγούμε από το παράπηγμα.
Μα όταν θα βρούμε το κλειδί
όταν ελευθερωθούμε
όταν ανέβουμε τη σκαλωσιά
θα θυμάσαι άραγε ακόμη
τον στόχο μας;
*
Πότε θα μάθεις;
«Πότε θα μάθεις να στρίβεις
στη γωνία του δρόμου,
χωρίς να φοβάσαι;» του είχα πει.
Δεν έδειχνε να μ’ ακούει.
Ποτέ του δεν άκουγε κανέναν.
Τώρα, καθώς τον ξαναείδα μπροστά μου,
σα μια περαστική σκιά,
μα γνώριμη,
του φώναξα το ίδιο.
Δεν γύρισε να με κοιτάξει.
Ξαφνικά, μια ηλικιωμένη γυναίκα
από το απέναντι πεζοδρόμιο,
με πλησίασε,
μου έπιασε στοργικά τον ώμο και είπε:
«Περαστικά σου παιδί μου!».
Τότε ήταν που ξύπνησα, τρομαγμένος.
Ακόμα δεν έμαθα να κοιμάμαι σωστά,
ωστόσο, έμαθα να στρίβω στη γωνία
κάθε καινούριου δρόμου.
Δεν είν’ εύκολο, αλλά με τα χρόνια μαθαίνεις.
Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τις μυρωδιές των πόλεων,
τις χρωματικές απολήξεις της φύσης,
τους ανθρώπους,
ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό.