Μία Πρόταση-Πολλές οι Ερμηνείες
Καθώς σκοντάφτω πάνω στο νεκρό κορμί μου
Τείνω το χέρι για να πιαστώ από την αόρατη χειρολαβή σου
Ενώ εσύ αρχίζεις να ψελλίζεις ματωμένες προσευχές
Ενώ εκτοξεύεις πυροτεχνήματα από το πρελούδιο που
κρύβεται μέσα στο μέτωπό σου
Σπηλιές λατομεία που στης πόλης το ηχόχρωμα φυτρώνουν
Δουλεμπόριο σε παζλ που περισσεύουν δυο χιλιάδες κομμάτια
Πόσο κοστίζει η αγάπη όταν η έρημος τραυλίζει;
Ο Θάνατος του Max Ernst
Απόφαση Αναγγελία Ανάγνωση Αδιαφορία
Εκεί που πετούν κουκουνάρια και σκοντάφτουν κερασιές
Λεβητοστάσιο
ο παροξυσμός
Προς τον Μέλανα Πνιγμό
Διαφοροποίηση Δυσφορία Διαπόμπευση Δυσπραγία
Η νύχτα είναι απλά ένα κάρο με σανό
Νατριούχο κάλιο
Πλεούμενοι βράχοι
Ναλντόναμπε
Κινηματογραφικές ρίψεις ανεμόπτερων διαθλάσεων
Οι ίβιδες της φωτιάς χορταίνουν μόνο με
νερόλακους
Μπόλιασε την φτέρνα της σούπας άτριχη μαϊμού
Και δες πως πλέον
Ο Τυπάλδος έχει πεθάνει.
Θανάσιμος Κίνδυνος
Υπάρχουν ανάσες μέσα σε μια κόκκινη μποτίλια
Ο Προμηθέας χωρίς τη φωτιά
Πίσω από τις τρίλιες βλέπω ένα διάφανο αγκάθι
Μου θυμίζει τη νύχτα που έχασα το πάθος μου
Συμφόρεση
Καρδιακή ανεπάρκεια
Μια δόση εγκεφαλικό
Ευμάρεια σε ένα αταλάντευτο σκουπιδαριό
Υπάρχουν όμορες μέρες
Πυροτεχνήματα και σφαίρες
Στην Ουτοπία της τραγελαφικής ζωής μας
Υπάρχουν διακλαδώσεις εφαπτόμενων χελιδονιών
Ας μη κλάψουμε απόψε
Κανείς δεν πρόκειται να μας ακούσει
Παραμόνο η κουρτίνα που στο χάος οδηγεί
Και όντως η σελήνη είναι ένα μεγάλο κομμάτι
Από κεφαλοτύρι
Blackout
Είμαστε οι ωραίες κοιμωμένες μες στην καρδιά του μαγεμένου δάσους. Τα ροζ φλαμίγκος, βουτάνε τα πόδια τους μες στα γαλανά μας μάτια. Η χοάνη που προσμετράται στο μπόι ενός μικρού παιδιού που παίζει πεντόβολα πάνω στις ρόδες ενός αυτοκινήτου ανοιχτόχρωμου, μας στρέφει το νου στην ασημαντότητα που μας περιτριγυρίζει κάνοντάς μας να χάνουμε τα σημαντικά. Οι πόλεις τρέχουν στις υδρορροές των φυλακών μας ενώ την ίδια στιγμή, κάθονται στα ψηλά σκαμπό των μπαρ πίνοντας νοθευμένες προκαταλήψεις μιας υπερεξουσίας χωρίς καμιά εξουσία πάνω στα αδέσποτα πνεύματα. Τα πουλιά που πετούν κόντρα στον άνεμο ή κερδίζουν την ελευθερία ή συναντούν τον θάνατο, τον περήφανο και τιμητικό θάνατο. Το χέρι που φοράει γάντι δεν αφήνει αποτύπωμα, δεν γεύεται όμως την σάρκα. Το φιλί που δίνεται στα χείλη, δεν δίνεται απαραίτητα και στην μνήμη, ενώ εκείνο που δίνεται στην μνήμη, δίνεται οπωσδήποτε και στα χείλη.
Είμαστε η αντανάκλαση ενός καθρέπτη ραγισμένου που έμπροσθέν του δεν στέκει απολύτως κανείς. Απουσιάζουμε απ’ τον κόσμο κι ο κόσμος απουσιάζει από μας κι όμως συναντιόμαστε στο ξεφλούδισμά του. Αγαπήστε με πάθος και πάμε απ’ την
αρχή ξανά τον περίπατό μας στην γέφυρα των πόλων.
Η Αμμουδιά του Έρωτα και το Αλατόδενδρο
Έστρωσα το σεντόνι από άμμο της εύφλεκτης σονάτας σου
Γεύτηκα τα γλυκάδια του κορμιού σου καθώς εκείνο αιωρούταν
πάνω από τις αλυκές της οδύνης
Οι χυμοί που τα πόδια σου αφήνουν καθώς περπατάς στο αίθριο του σεληνόφωτος
Οι χυμοί που στάζουν στα βυζιά σου χυμοί άγριας φράουλας και σταριού
λεμονοφωτιάς
Ο έρωτας σταματά κάτωθεν της λάμπας των τριχών σου
Αναστενάζει βαθιά κι αναχωρεί με το τρένο της μνήμης σου
Και σε βρίσκει στον σταθμό της απόλυτης ηδονής σου
Το αλατόδενδρο είναι η στιγμή
Το αλατόδενδρο είναι η θύμηση
Το αλατόδενδρο είναι η ζωή
Το αλατόδενδρο είναι εσύ
Rene Magritte
Το άγνωστο αποτυπώνεται πάνω στο πρόσωπο
Χρωματίζει τις θηλές μιας υπνοβασίας
Διαγράφει ανάσες πάνω σε πνοές
Και η τρέλα είναι το έσχατο καταφύγιό μας…
Απομυθοποίηση του δεδομένου…
Εκτός πλαισίου…
Η μάσκα του ανυπόφορου
Κραδαίνει την ολότητα του μη-είναι…
Αν-ήσυχος περνάς στο αγγελόκρουσμα των ομοίων…
Αυνανισμός εγκεφάλου
Εκσπερμάτωση μωρίας…
Μέσα σε γιοματάρια αποσυμφορήσεων
Κολυμπούν οι γνωματεύσεις
Αυτού που αποκαλέσαμε “προσθήκη ηφαιστείου”…
Πόσοι οφθαλμοί από ξυλοφωτιές
Δάκρυσαν στην συνάντηση του απείρου
Με το μελάνωμα του μακρινού μας πόθου
Πόσες φτέρες κερασιάς χοροπήδησαν
Στο σκίρτημα της νεότητας μιας πεταλούδας…
Οι καταδικασμένοι σε αγάπη…
Ο στροβιλισμός της πλάνης…
Η γέφυρα που περπατούσε πάνω στην αχλή των πουλιών…
Πάνω από την πραγματικότητα
Ένας ουρανός που αναστενάζει
Και τραγουδά το τραγούδι των ζωντανών επιθυμιών…
Μη πατάτε πάνω στα όνειρά μου
Μπορεί να ξυπνήσουν ανά πάσα στιγμή
Σαν τις νυχτερίδες το πρωί…
Το Τέλος της Αθωότητας
Οι τοίχοι είναι γεμάτοι μ’ ένοχα μυστικά
Το κρεβάτι σκεπασμένο με σεντόνια φτιαγμένα από αράχνης ιστό
Η γέρικη θάλασσα καυτηριάζει την πληγή
Το σούρουπο οι γύπες μετασχηματίζονται
σε πεφταστέρια
Η υπόσχεση βρίσκει στόχο στην καρδιά του φρέατος
Τα πήλινα ψάρια των ενοίκων με τις τρύπιες κάλτσες
Οι αυγουστιάτικες κυκλοθυμικές λεξιμαχίες
Φευγαλέα λιθόστρωτα που ακουμπούν την αύρα
του αυγερινού
Ο παλιός κόσμος αχνοφέγγει παλινόρθωση πάνω
στην γέννα του καινούργιου
Τα δαμάσκηνα εκτοξεύουν ματαιοπονία
Τα δαμάσκηνα ζωγραφίζουν σε κίτρινες πορείες
Τα δαμάσκηνα – αχ τα δαμάσκηνα!
Πολυαγαπημένη μου κοινοπραξία της φυγής
Το κουνούπι δίδαξε την αιμόπτυση στη βελόνα
Το παγώνι άπλωσε τα φτερά του και αγκάλιασε
τον ήχο της καταιγίδας
Οι κραδασμοί ενός τζιτζικιού πάνω στο μωλωπισμένο
δάσος
Η πόλη των ποιητών βουλιάζει στον καθρέφτη του αίματός της
Ήρθε του Breton η δικαίωση στο πενταπλάσιο:
Είδα πέντε άλογα να καλπάζουν πάνω
σε μια τομάτα!
Πάνω στα σαμάρια τους μυδραλιοβόλα συγκολλημένα
διαγγέλματα-ψυχοφάρμακα
Μα εγώ αγαπώ τις κουκουβάγιες που βραχνιάζουν
από το χνούδι της αποκάλυψης
Ο θάνατος έχει πολύ ανεπτυγμένη αίσθηση του μαύρου χιούμορ
Την ημέρα που ο ζωδιακός κύκλος έπαιξε τις ψυχές μας στα ζάρια
οι Κήποι της Βαβυλώνας ξανανθίσαν
Η μπουρζουαζία πάντα ρίχνει φόλες για να πιάσει γεμάτα
Τόσες μορφές σκιών που σωριάζονται σε κεχριμπαρένια τριφύλλια
Και αναρωτιούνται αν στα κατοπινά τα χρόνια τα κανόνια
θα στάζουν μέλι
Η στενωπός που με καταβάλλει αύριο θα με βγάλει στον ορίζοντα
της απείθαρχης αρχής
Είμαι πάντα το παμμέγιστο της πατρίδας μου μίασμα
Και μέσα από ψυχασθενικές κατακτήσεις διαπερνώ τους βελουδένιους
μαστούς της πέτρας
Καθώς και το ανάγλυφο μελάνι των χρυσανθέμων
Η γυναίκα που βάδιζε στην στερεμένη γνώση
Τόσο όμορφη!
Τόσο πιο όμορφη απ’ ολάκερη την γνώση των ανθρώπων!
Πρέπει να ξεπεράσουμε τα δόντια των νεκρών πειραμάτων
Αν θέλουμε ειλικρινά ν’ αποκτήσουμε της γυναίκας αυτής
την γνώση
Της γυναίκας αυτής την ομορφιά!
Τόσο πιο όμορφη από τα νυχτοπούλια των γιασεμιών!
Τόσο πιο όμορφη από τα δαμάσκηνα!
Αχ τα δαμάσκηνα!
DA - DA DA - DA μέχρι να DADA - DADA
Αν το Νταντά
Διαβάζεται Ντάντα
Κι όχι Νταντά
Τότε το Ντάντα
Είναι απροσχηματοποιημένο Da - Da
Που διαβάζεται
Dada - Dada - Dada
Και διαπρέπει ως
Dadadadadada
Και δεν θα πρέπει να
Dada
Το Νταντά
Διότι ως
Νταντά
Το Dada
Δεν έχει ουδεμίαν
Σχέση
Με νεοdada
Σε καμιά περίπτωση
Δεν νεοdada
Αλλά μονάχα
Da - da
Da - da
Da - da
Da - da
Da - da
Da - da
Da - da
Κι όλο μαζί
Dada - Dada - Dada
Dada - Dada - Dada
Dada
Όποιος βαριέται να
Dada
Δέκα μέρες
Dada
Στερνό μου
Dada
Να σ’ είχα πρώτα
Ωσάν
Dada
Dada
Dada
Dada
Dada
Dada
Dada
Κυρίες και κύριοι
Tο Dada ζει
Και φοβού
Tο Dada
Γραμματείς και Φαρισαίοι
Υποκριταί
DADA
DADA
DADA
DADA
DADA
DADA
DADA