Η ρίμα που πεθαίνει
Οι στίχοι απελπισμένοι
κ η ρίμα να πεθαίνει
σαν Άργος που την κράτησε
σφιχτά φυλακισμένη
Να ειν η λευτεριά
στην έκφραση δοσμένη;
να ειν η λευτεριά
του αισθήματος ο ήχος;
Την αρμονία αναζητώ
κ ελεύθερος ο στίχος
να είναι σαν αγάπης
που νίκησε το νείκος.
Σατράπης πια δεν έμεινε
να λογαριάζει μήκος
αναρχικά στοχάζομαι
όμως με πιάνει ρίγος
η λογική σπαράσσεται
μπορεί και να μαι λίγος..
Και της προσπάθειας αυτής
το νόημα ποιο είναι;
να γράψω θέλω ελεύθερα
κ αν δεν ενδώσεις μείνε
Για πάντα μες στην σκέψη μου
εσύ Αγία Μούσα
και αν το μέτρο έχασα
θα φτάσω ως τα Σούσα.
Να αντλήσω από την έμπνευση
και της μορφής τα πάθη
αυτό ήταν το νόημα
του μέγα του Καβάφη
που πρώτος την εξόρκισε
απ την γραφή την ρίμα
φοβάμαι μα έτσι τέλειωσε
Και τούτο εδώ το ποίημα..
O ήρωας και εγώ
Το καλοκαίρι μπήκε εφέτος πιο νωρίς
Μα στις ψυχές μας φόβητρο το ψύχος παραμένει
Πουλάκι που δεν πέταξε στο πλάι του κανείς
μα είναι αυτό το ένστικτο που ακόμα επιμένει.
Σενάρια πιθανά καθένας και προφήτης
κ η ειμαρμένη στέλνει μήνυμα, πυκνό με την σιωπή της
Θύτες μαζί και θύματα κ αυτή η αντίσταση μας
Μετριέται με συνθήματα στον υπολογιστή μας.
Γι αυτό και εδώ θα γράψω τι λέει το ένστικτο μου
σ αυτό το πληκτρολόγιο με το ψευδώνυμο μου
στοιχεία μου σαν έδωσα, ορμήσανε ρουφιάνοι
τα αντίτιμο επιβίωση και τώρα ποιος με πιάνει.
Η μοίρα έχει κλειδώσει, στημένο γεγονός
Ιούδας θα προδώσει σκοτάδι να δει φως.
Στην κάθοδο στον Άδη θε να σαι τυχερός
η Λάχεσις τι όρισε σαν ήσουν ζωντανός.
Συνέπεια στις αρχές κ ηθική θα σώσει
Αντίσταση στο χθες, το παρελθόν να νιώσει
το μέλλον που εθέλησε μάταια να σκοτώσει
μα ο ήρωας ανέβηκε τον βράχο πριν την πτώση
Κ εγώ θα μείνω ανέγγιχτος στον δρόμο του πολέμου
Ο στόχος μου ανέφικτος τα χέρια μου ήδη τρέμουν
Ο έρωτας με νίκησε στη μέση από μια βόλτα
Οι άλλοι όταν σκοτώνονται, εσύ απλά εσώπα..
Μικρό αστέρι
Η νύχτα πάλι πέρασε και φίδια μ’ έχουν ζώσει,
αυγή δειλά ανέτειλε κι ο ήλιος θα πληγώσει,
το μπλε φαντάζει μακρινό στης θάλασσας τη στρώση
το κίτρινο απέμεινε σ ημέρα δίχως πτώση.
Αστέρι φέγγει μακρινό, φωτιά δεν θα μου δώσει,
μονάχο σβήνει με πικρό μαράζι κ έχει γνώση…
Μα εγώ θα τ’ αγαπώ εκείνο το αστεράκι
γιατί θυμίζει κάποτε πως ήμουνα παιδάκι.
Εικόνα κ η επόμενη σε δάσος με παγκάκι
που τρυφερά με άγγιζε του πάθους το χειλάκι,
μα πυρκαγιά εξέσπασε και πάει το αγοράκι,
σαν άνδρας πλέον έγινε τον πλήγωσε φαρμάκι.
Η ευτυχία μετριέται με στιγμές σε διαδοχικό σκαλάκι
σε έρωτα θε να πιαστώ να ξεχαστώ λιγάκι,
κ αν μακριά επέλεξες να φτιάξεις μονοπάτι
το βράδυ ξέρω εύχεσαι για μένα στο κρεβάτι.
Γλυκύς θάνατος
Βαρέθηκα να νοσταλγώ με πάθος όλο μέλι
το μέλλον μόνος τραγουδώ με πόνο και με οίκτο,
πορεία λάθρα ακολουθώ κ εκείνη ας μη με θέλει
στον ύπνο μου ακροβατώ που ήλιου φλόγες τίκτω..
Άφεση ζαχαρωτή πορεία άνευ ψόγου
αιχμάλωτος στην αρεστή γαλήνη ενός φθόγγου
κ έγινε πάλι εθισμός ή τέχνη παραλόγου
σαν ήλθε μπρος κ αντίκρισα τη θέα του Ζαλόγγου.
Μελομακάρονο και κουραμπιές η ελπίδα Χριστουγέννων
λαχτάρησα σαν χθες που μου πιανες το χέρι
κ αν μακρινό μου φάνταζε το ανοίκειο τώρα μέλλον
ζωγραφική δεν έμαθα μα άνοιξα τεφτέρι.
Κ αν είναι η αλήθεια μου το πιο μεγάλο ψέμα
που σοφιστές διδάξανε πολύπλοκες πτυχές του,
ο ουρανός σκοτείνιασε και βλέπω τώρα αίμα
καράβι που σαλπάρισε μαζί κ οι ενοχές του.
Κ σ όσους με επίστεψαν το δώρο δίχως άλλο
θα είναι η αποκάλυψη πως έμαθα να γράφω
τυχαία όταν σε ξύπνησα και έστειλα σινιάλο
στα μέρη σου να σκοτωθώ και αστέρια να σου βάφω
(ο Νίκος Αποστόλου είναι πρωτοετής μαθητής στο Τμήμα Βιωματικής Γραφής στο Χορίαμβο Λάρισας για το έτος 2015-16)