[author] του Σπύρου Αραβανή [/author]
`
H ανάρτηση-διάχυση φωτογραφιών με πνιγμένα κορμάκια ή με στοιβαγμένα νεκρά σώματα σε φορτηγά δεν καταδεικνύει κανένα ίχνος συμπόνοιας ή οργής παρά μόνο φετιχισμό της τραγωδίας και νεκροποίηση κάθε συναισθήματος. Ο βίαιος θάνατος δεν ξορκίζεται καλύτερα με εικόνες. Αρκεί η δημοσιοποίηση της είδησης για να αντιληφθείς το μέγεθος της συμφοράς. Τα «νεκρά παιδιά» είναι μια ασύλληπτη τραγωδία που και μόνο ως γράμματα της αλφαβήτου θα έπρεπε κανονικά να αδυνατεί το χέρι να συντάξει. Καταντήσαμε σαν υπάλληλοι νεκροτομείου, να γίνεται καθημερινή συνήθεια η απάνθρωπη εικόνα κι ας στολίζουμε την ψυχρότητα της πράξης μας με διάφορα κοσμητικά επίθετα.
Για πολλές δεκαετίες οι ελληνικές εφημερίδες δημοσίευαν αποκρουστικά πρωτοσέλιδα πραγματικότητας. Τι ωφέλησε; Ποια αλλαγή στη κοινωνία επέφεραν; Οι νέοι της εποχής εκείνης είναι σήμερα «ώριμα τέκνα της οργής» ή ανάπηρες συνειδήσεις που εξαντλούν τον ανθρωπισμό τους μέσα από την κοινοποίηση των συμφορών; Και οι σημερινοί νέοι που εξοικειώνονται με τις φρικαλεότητες, αποκτούν μια βίαιη ενηλικίωση προπομπό της αυριανής τους ευαισθησίας τους ή μονάχα μια ικανοποίηση της αδηφάγου περιέργειας ενός μυαλού ήδη κατασπαραγμένου από τις splatter σκηνές που νομίζει ότι βλέπει στην πολύ μεγάλη οθόνη που λέγεται ζωή; Τα δάχτυλα που έχουν το κουράγιο για upload ή share είναι ικανά για όλα. Το ίδιο και όσοι παρά την προειδοποίηση «Προσοχή! Σκληρές εικόνες» σπεύδουν να ανοίξουν τον σύνδεσμο ερεθισμένοι ούτε καν πια τόσο από την φρίκη που θα αντικρύσουν, αλλά από τη συγκίνηση που αναζητούν θρονιασμένοι στον καναπέ του ανθρωπισμού τους.