Στην ώρα της συγκομιδής,
ξίνισε το γάλα στο βυζί της μάνας.
Μαρόκο…
Άκουσα-την φώναζαν Κασσιόπεια
κι είχε τα νύχια της γαμψά,
περίτεχνα βαμμένα
πετράδια και στολίσματα
το αίμα για να κρύβει.
Το δέρμα των νεκρών,
το αίμα
κείτονταν στα νύχια της,
γέλιο υστερικό σαν την μομφή.
Πεινασμένους οργασμούς,
γδαρσίματα στο πρόσωπο,
ξεχειλωμένα σ’αγαπώ
και σε μισώ αντάμα
-ανάμεσα στα νύχια της.
Αναρωτήθηκα-χρόνια μετά,
στην γενιά των βουβώνων!
γιατί τ’άστρα να διακρίνουμε
μόνον έξω απ’τα τείχη μιας πόλης;
Κοιτάζει το δείλι ο άνδρας.
Μάτια διάφανα,φως,προσπαθεί να το πει.
Να μοιράσει χρώματα να τα δουν και οι άλλοι.
Πορφύρα,κροκάτο μαβί…
Φαντασιώνεται τ’άρμα φωτός να περνά απ’τους λόφους,
άλογα χλιμιντρίζουν-περηφάνια τρελή!
υπηρέτες του κύκλου,που ζωή παραδίδει
να την βλέπεις αυγή.
Προχωρώντας ο χρονος
και σαν στέκει ο Λόγος,
όσο φωτεινός στους αρμούς του και να’ναι,
μιλά μοναξιά,το σκοτάδι στο στόμα.
Πως να πει ποιητής,
κάθε βράδυ πως ο ηλιος πεθαίνει;
Οι θυρες ειναι ανοιχτες.
Πολεμο μυριζει η νυχτα μας αποψε.
Αντικτυπος διπλος
κι η κοινωνια των Εθνων κωφευει.
Σ’ανατολη
δυση,
στου Βορρα το πεταλο
και στα τευτλα του Νοτου
η μυρωδια βαρια.
Ο Θεος,εκρυψε τα τεσσερα του ματια.
Το βράδυ,το μεγάλο βράδυ
κλήρας κονταροχτύπημα
σε ερημότοπο θα γίνει.
Αιώνιοι φιλάργυροι…
Είπε:Θα φύγω για την γη
της ύπαρξης.
Κόρη αξεδιάντροπη
στα χέρια
ωραίου αρρώστου.
Εκεί που οι κάμποι
ξαπλώνουν
των πραγμάτων των αξύπνητο ύπνο.
Στην χώρα που οι πανσέδες
χόρτασαν
του αιώνιου ασώτου,
φιλήματα.
Απόφαση φυγής,πατέρας του ενστίκτου.
Είπε:Εγώ από το άλμα,
είμαι το εμπόδιο,
από την λύση
γω είμαι η δυσκολία.
Η Σελάνα Γραίκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Εξέδωσε το 2015 την πρώτη της ποιητική απόπειρα με τον τίτλο ” H ποίηση στα πλαινά των στίχων” (εκδόσεις Όστρια.) Δημοσιεύει ποιήματα της στην ηλεκτρονική της σελίδαhttp://selanagraika.blogspot.gr/