[author]του Δημητρίου Μουζάκη[/author]
Είμαι 36 ετών και ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τόσο κρίσιμα, τόσο απελπιστικά κρίσιμα, όσο τώρα. Βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους που νομίζουν ότι βρισκόμαστε στο ’40 και ετοιμαζόμαστε να πολεμήσουμε τον Άξονα. Εικοσάρηδες ανίδεους που λένε «Πάμε ΟΧΙ;» όπως λένε «Πάμε πλατεία;». Ταλαιπωρημένους ανθρώπους που επιμένουν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα ή να εύχονται να γίνουν χειρότερα για όλους (ωσάν αυτό να πρόκειται να τους ανακουφίσει). Ύβρεις επί ύβρεων, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, προσκυνημένοι, προδότες εκτοξεύονται από τους υποστηρικτές αυτού του νέου μορφώματος εθνικής αντίστασης προς κάθε διαφωνούντα. Θέλω να απευθύνω δυο λόγια σε όποιον επιθυμεί να τα αναγνώσει μέσα στην κατάσταση ετούτη.
1. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ΔΕΝ είναι οικονομολόγοι. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ΑΕΠ, sustainability, swaps, ρήτρες δανειακής σύμβασης. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι ανιστόρητοι και αγνοούν παντελώς τις γεωπολιτικές ισορροπίες. Πριν, λοιπόν, ψηφίσουμε, θεωρώ άριστη στρατηγική να εξαιρέσουμε εμείς, οι ανίδεοι, από τη σκέψη μας τις περισπούδαστες αναλύσεις του debtocracy για τον Ισημερινό, το τι έγινε στην Ισλανδία, τι έγινε στην Αργεντινή και γιατί. Εκλειπόντος του υποβάθρου, η ημιμάθεια σαπίζει κάθε ανάλυση του καφενείου.
2. Στο βαθμό που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τις τεχνικές γεωοικονομικές αναλύσεις που πραγματοποιούνται, η συνετή στάση είναι να κρίνουμε τα πράγματα σε επίπεδο πολιτικό, ως κάθε Έλλην πολίτης οφείλει απέναντι στον εαυτό του και την πατρίδα του. Η κυβέρνηση αυτή εξελέγη σε καθεστώς ακατάσχετης παροχολογίας, την οποία είναι υποτιμητικό για μένα και αυτούς που διαβάζουν αυτές τις αράδες να περιγράψω. Έξι μήνες μετά, η ακατάσχετη παροχολογία έχει καταπέσει με το μέγιστο δυνατό κρότο. Τα μέτρα που η ίδια η κυβέρνηση εισηγήθηκε στους δανειστές ήταν σκληρά και υφεσιακά (ο τελευταίος χαρακτηρισμός δια στόματος του Υπουργού Οικονομικών), οι δε δανειστές δεν πισωγυρίζουν στις απαιτήσεις τους. Οι τράπεζές μας είναι κλειστές, ο τουρισμός μας υφίσταται τρομερή ζημία, οι επιχειρήσεις υποφέρουν, το ρευστό εξαντλείται, οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται. Ο πανικός και η απελπισία μπαίνουν, μέρα τη μέρα, πιο βαθιά στα οστά. Στο μεταξύ, σειρά δηλώσεων προ του δημοψηφίσματος από Ευρωπαίους αξιωματούχους δείχνουν ότι η ανάγνωση του δημοψηφίσματος γι’ αυτούς θα είναι επί του ερωτήματος «ευρώ ή δραχμή». Καθησυχάζει ο πρωθυπουργός με διαγγέλματά του ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται. Δεν τον ρωτά, όμως, κανείς: είτε ΝΑΙ ψηφίσουμε είτε ΟΧΙ, πρόκειται οι δανειστές να αλλάξουν θέσεις; Πρόκειται να ελαφρύνουν τις απαιτήσεις τους; Μήπως πραγματώθηκε η συμμαχία του Νότου και τους πιέζει; Ή μήπως όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν συνασπιστεί εναντίον μας; Είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω απέναντι σε εκείνον που πιστεύει ότι οι δανειστές πρόκειται να αλλάξουν στάση. Είναι επιλογή του καθενός να πιστεύει εις ό,τι εκείνος νομίζει: στον Άγιο Βασίλη, στο Θεό, στην παγκόσμια ειρήνη και την άνευ όρων αγάπη. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αναντίρρητη: οι δανειστές είναι απολύτως άκαμπτοι και συνασπισμένοι εναντίον μας.
3. Μερίδα των αντιστασιακών του ΟΧΙ παραδέχεται ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει την επιστροφή στη δραχμή˙ και ανερυθρίαστα δηλώνει ότι την επιθυμεί. Εδώ φτάνω στο λόγο συγγραφής του κειμένου αυτού: «έλα, μωρέ, θα ζοριστούμε ένα-δυο βδομάδες, ένα-δυο μήνες, ένα-δυο χρόνια και όλα μετά θα είναι εντάξει». Ρωτώ: ποίος αρμοδιότερος του Υπουργού των Οικονομικών της Χώρας, Οικονομολόγου και υποστηρικτή του ΟΧΙ για να πληροφορηθούμε τις συνέπειες αυτής της επιστροφής; Για να δούμε τι έχει γράψει ο κ. Βαρουφάκης στο Protagon: «η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί; Επειδή αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία που διατηρούσαν το νόμισμά τους (και χρειάστηκε μόνο να διακόψουν την διασύνδεσή της αξίας του με το δολάριο ή το ευρώ - το λεγόμενο peg), εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες), η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία αλλά τίποτα δεν μου εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή. Οι επιτήδειοι και πάλι κερδισμένοι θα ήταν (καθώς θα είχαν διατηρήσει πρόσβαση σε λογαριασμούς ευρώ εκτός Ελλάδας) ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα καταριόταν την ώρα που κηρύχθηκε η μετα-Μνημονιακή στάση πληρωμών.» Στην πλέον συντηρητική εκτίμηση, λοιπόν, η επιστροφή στη δραχμή θα μας γυρίσει δεκαετίες πίσω, το 80% των νοικοκυριών θα φτωχοποιηθεί και είναι άγνωστο όχι μόνο το πότε αλλά και το αν θα επανέλθουμε ποτέ. Όσοι, δε, έχουν περιουσίες στο εξωτερικό, θα κερδοσκοπούσαν κατά τρόπο καννιβαλιστικό σε βάρος όλων των υπολοίπων.
4. Πρέπει κάποτε το συλλογικό μας ασυνείδητο να πάψει να ενεργοποιεί την τρομοκρατία ως δικαιολογία προκειμένου να μας εγκλωβίζει σε επιλογές που μόνο στο φαντασιακό μας υπάρχουν. Εκφέρω τα λόγια αυτά και θυμάμαι τον Dawkins που επανειλημμένως έχει πει: «δε με ενδιαφέρει αν σας στενοχωρεί το ενδεχόμενο να μην υπάρχει Θεός, δε με ενδιαφέρει αν σας γδύνει από κάθε ελπίδα, εμένα με ενδιαφέρει το κατά πόσο η ύπαρξη του Θεού είναι αληθής ή όχι». Οι δρόμοι που αυτοί τη στιγμή παρουσιάζονται ενώπιόν μας είναι δύο: αυτός του σκληρού μνημονίου (τον οποίο ζούμε τώρα επί πενταετία) και αυτός της δραχμής (του απόλυτου σκότους, της επιστροφής στη λίθινη εποχή, δια στόματος Υπουργού Οικονομικών). Εγώ ανήκω σε αυτούς που προτιμούν να κόψουν το χέρι τους από το να αυτοπυροβοληθούν στο κεφάλι.