`
Θέαση
Η φιλολογική προσέγγιση των εννοιών
μ’ έχει κουράσει,
όσο κ’ η μάταια προσπάθειά μου να κατανοήσω
τ’ αδιάφορα βλέμματα των ανθρώπων
στο έργο της μέλισσας,
τις στιγμές της ιερής δημιουργίας
`
*
Έκλυση
Μίλησα,
πολύ σου μίλησα
για τους ψιθύρους των άγριων κυμάτων
για των δειλινών τ’ ακαθόριστα χρώματα
γι’ άχρονες ακτές, που ποτέ δε φτάσαμε
σου μίλησα
για όνειρα παιδιών,
που ποτέ δε θα μεγαλώσουν
για έρημους τόπους,
όπου συμβίωσα με λευκά περιστέρια,
σου μίλησα
για το συριστικό περπάτημα του αδηφάγου χρόνου
για το κόκκινο δέντρο που καλλιεργώ
σ’ ένα σύννεφο, δειλά, σου μίλησα
για τη ζωή σού μίλησα όσο για τον θάνατο
για την άραχλη κόλαση
για τον πόθο της λύτρωσης
πολύ σου μίλησα,
μάταια μίλησα,
σου μίλησα,
τόσο σου μίλησα, που πια φωνή δεν έχω
`
*
Ηδονή (i)
Επάνω στον εύθραυστο πυθμένα του κόσμου
στο ενδιάμεσο αόριστων και γενικών ανθρώπων
η ψυχή μου, αν και αόριστη,
ορίζεται και ορθώνεται
σα θηλή γυναικείων στηθών από ηδονή,
ω, ηδονή!
Η ασήμαντη ύπαρξή μου
θεριεύει
καθώς στα φτωχά μου δωμάτια
γυμνή
με ατόφια κι ακριβά υλικά
απροσκάλεστη έρχεσαι
καθώς ηδυπαθής μάγισσα
μέσα μου, καυτή, χύνεσαι
ποίηση
ω, Ποίηση!
`
*
Δράμα
Υπάρχουν κάποια πρωινά,
που η πόλη μου
μες στην ομίχλη βυθίζεται
κι εγώ μονάχη περπατώ
σε σπονδυλικές διαβάσεις
πάνω σε σώματα αποτεφρωμένα
μυρίζω την καιόμενη σάρκα,
που δεν πρόλαβε να ζήσει
όπως η ψυχή ονειρεύτηκε,
μετέωρη και μόνη
καθώς περπατώ στην ομίχλη
σε τάφο παροδικά
κι εγώ βυθίζομαι
σαν πόλη θαμπή
μες στην ομίχλη είμαι
`
*
Θέωση
Νωπή σταγόνα αίμα είμαι
Γεννήθηκα από μήτρα σχισμής ανθρώπου
Στάζω
δίχως σκοπό
σ’ έναν χάρτη αφιλόξενο όλο το κόκκινό μου
Με το αδηφάγο το κενό,
κόκκινη γυμνή, παλεύω
Μετέωρη ξανά ονειρεύομαι
πάνω από χώμα λασπωμένο
Κόκκινος
κι ο ήλιος μου απόψε
πνίγει όλο το φως του σε ταραγμένη θάλασσα,
που οι σκέψεις τη σκουραίνουν
Αυτή τη θεία ώρα θέλω να ενωθώ μαζί σου
να μην προλάβω να κυλήσω,
οι τρεις υποστάσεις σου να μ’ αφανίσουν
Θεέ μου,
απόψε φοβάμαι τους ανθρώπους!