`
Ο τρομοκράτης
Να’ ρθει μια μέρα
που θα ζωθώ με στίχους
σ’ ένα μεγάλο δρόμο
με πολλούς ανθρώπους
Θα’ χει φωνές
και γέλια και μαλάματα
Θα λάμπουν ήλιοι τα γράμματα
μέσα στο ποίημα
και θα χάνονται οι κανόνες
Και να τραβήξω το κορδόνι
ξαφνικά
Πάνω στην έξαψη της πλήξης
Εγώ ταιριάζω μοναχά με τις εκρήξεις
Χίλια κομμάτια
θα χαθούν τα μέτρα
Ίαμβοι και τροχαίοι
θα γίνουν κρότοι
κολασμένα κουδουνάκια
και θα τρομάζουν
τα φιλήσυχα ανθρωπάκια
Ε ναι λοιπόν η ποίηση
μια πράξη απελπισίας
Επιδειξίας στίχος
Όταν σ’ έφτυσε η Μούσα
σε πήρα κάτω απ’ τα χαλίκια
μισοπεθαμένο στίχο
Στόμα με στόμα
σου έδωσα πνοή
σε φύσηξα
Κι όταν σηκώθηκες
αντί να βάλεις το κλειδί
στην πόρτα της ιδέας
κρυβόσουν πίσω από θάμνους
παραμόνευες
μην τύχει και περάσει
κάποιο θύμα
να πεταχτείς απότομα
μπροστά του να του δείξεις
τ’ απόκρυφά σου
κάτω από την καπαρντίνα
`
*
Ο τουρίστας
Μικροί μου στίχοι
πρόχειροι
γυμνοί
ρυτιδωμένοι
μ’ ένα βερνίκι
θα σας βάψω
που να μπαίνει
και να βγαίνει
Θα σας φωτίζω
με την Αφροδίτη
και τον Άρη
Θα με γεμίζετε
με στόμφο
με καμάρι
και θα σας περιφέρω
σαν πραμάτεια
σα σκουπιδάκια
που θολώνουνε
των κριτικών τα μάτια
Θα λένε
Τι πνοή !
Τι μεγαλείο !
Ύστερα θα σας παρατάω
στο κρύο
χωρίς συμπάθεια
χωρίς καμία ενοχή
Θα πίνω τον καφέ μου
στο Θησείο
Ένας τουρίστας
στης ιδέας το κορμί
`
*
Επιδειξίας στίχος
Όταν σ’ έφτυσε η Μούσα
σε πήρα κάτω απ’ τα χαλίκια
μισοπεθαμένο στίχο
Στόμα με στόμα
σου έδωσα πνοή
σε φύσηξα
Κι όταν σηκώθηκες
αντί να βάλεις το κλειδί
στην πόρτα της ιδέας
κρυβόσουν πίσω από θάμνους
παραμόνευες
μην τύχει και περάσει
κάποιο θύμα
να πεταχτείς απότομα
μπροστά του να του δείξεις
τ’ απόκρυφά σου
κάτω από την καπαρντίνα
`
*
*
Παραλλαγές πάνω στο μοτίβο μιας λέξης
Σα φύλο Σα σπέρμα
που το σήκωσε που το τίναξε
η έμπνευση η έμπνευση
μέσα στα πόδια μου μέσα στα χέρια μου
χορεύεις γυαλίζεις
παιχνιδιάρα λέξη παιχνιδιάρα λέξη
και μόλις πάω Ύστερα πέφτεις
να σε χαιδέψω και θρηνείς
απότομα γυρίζεις στο πάτωμα
μου δαγκώνεις γιατί σου στέρησα
το μυαλό τη μια σου ευκαιρία
να μπεις στο[ν] κόλπο
τη μια σου δυνατότητα
να γίνεις Ποίηση
`
*
Παρενόχληση
Εκείνος
στίχος πρόστυχος
πολιορκεί
μια λέξη επικίνδυνη
προκλητική
Κάθεται στο παγκάκι
και καπνίζει
κι έχει μισάνοιχτα
τα γράμματά της
Κάτω από το μπλουζάκι
δυο οξείες
ερεθισμένες
τονίζουν τα νοήματα
που κρύβει
Βάζει το χέρι του
στο καλλιγράφημά της
και το τρίβει
Πετάγεται απότομα
φωνάζει
Ασφυξία !
Τον χαστουκίζει
στο ρυθμό
στην ομοιοκαταληξία
Εκείνος
στίχος πρόστυχος
θυμώνει
επιμένει
της υπόσχεται καριέρα
στην ποίηση
στο πεντάγραμμο
λαμπρή πρεμιέρα
εν τέλει
στο γυμνό
και στο ακατάλληλο
`
*********************************************************
Σύντομο βιογραφικό
Ο Κώστας Τσιαχρής γεννήθηκε στο Μόναχο το 1970. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρετεί στη Μέση Εκπαίδευση, αλλά παράλληλα ασχολείται με τη λογοτεχνική κριτική, την ποίηση και τη μουσική.