Όλες οι αεροπορικές εταιρίες
είχαν πτωχεύσει
τα ταξίδια δεν ήταν πια της
μόδας ούτε τα ύψη κι η
θωριά του αετού που εστιάζει
στην τροφή με τα τέσσερα πόδια
τα ταξίδια δεν ήταν πια της
μόδας κι οι αεροσυνοδοί δεν
φορούσαν πια τη στολή τους κι
οι πιλότοι δεν έμπαιναν πια
από ειδική είσοδο στα αεροδρόμια
είχαν καθαιρεθεί οι ιερείς με
τα πηλήκια που εκτελούν
ψυχαναγκαστικά
τις τελετουργικές κινήσεις πριν
από την απογείωση
βλέποντας ημέρα και νύχτα
τα μεταλλικά τους πουλιά
σε στύση
όμως εγώ που είχα υποθηκεύσει
τα πάντα που είχα πουλήσει
τα πάντα που είχα συνωμοτήσει
για έναν ιερό πόλεμο με όπλα
φωλιές και πούπουλα και νύχια
κι αυτόνομο νευρικό σύστημα που
επιτρέπει στα πουλιά να μην
πέφτουν από τα κλαριά γαντζωμένα
ενόσω κοιμούνται
όμως εγώ που ήμουν πικρός και
ξινός και αποσυνάγωγος έχοντας
καταπιεί τις μεγαλύτερες ποσότητες
χαπιών που μπορεί ν΄αντέξει
ένας οργανισμός ένας ιδεασμός
περιμένω πάντα το μέσο που
θα με πάρει μακριά πολύ
μακριά
στον τόπο όπου γεννιόμαστε μωρά
αλλά καθώς μεγαλώνουμε
μεταναστεύουμε
(και ξεχνάμε πια πόθεν ερχόμαστε)
στη χώρα με τα γκουρμέ
σκουληκάκια και τους σπόρους που
μεγαλώνουν ακολουθώντας
περίπλοκα μαθηματικά μοντέλα
καρτερώ την ώρα που διδάσκω την
ώρα που για ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου οι μαθητές μου
χάνονται μέσα στις σπηλιές των
χαχάνων τους που οι είσοδοι τους
είναι η απόληξη προς τα πάνω
των οισοφάγων τους
εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα
που χωρίζουν την ευτυχία από τη
δυστυχία θα βγω τρέχοντας στην
κεντρική αυλή όπου θα με περιμένουν
βασιλικοί πανέμορφοι γερανοί
θα με σηκώσουν για να πάμε
στη χώρα που γεννιόμαστε μωρά
αλλά καθώς μεγαλώνουμε
μεταναστεύουμε
κι ίσως αφού όλο αυτό το ποίημα
συμβεί κι ίσως αφού όλο αυτό το
ποίημα γραφτεί από κάποιον
που είδε έξω από
τον καθηγητικό σύλλογο σαβάνες
και λίμνες και μεταναστεύσεις με
φορά προς το άγριο ρήγμα της Αφρικής
να με δικαιώσει να γράψει για
μένα κι αυτό να είναι το
καλύτερο ποίημα που του έχει συμβεί