Αληθές
Υπερέχει, πάσας στυγνής εξουσίας,
τ’ αληθές ανθρώπινο δάκρυ.
`
*
Μαύρα Φυλαχτά
[Γεθσημανή Σπύρογλου]
Ημιχορδές θαλάσσιες
τ’ αργά βήματά τους
καθώς κατηφορίζουνε τάφους υγρούς
γυναίκες της Ανατολής, μαυροντυμένες,
μ’ ολοένα βαθύτερες πτυχώσεις στα βλέμματα
να δέχονται τα σπλάχνα τους
φως που ανέθρεψε μια ζεύξη αστερισμών
και φύλαξε τη λάμψη του
επάνω στο αειθαλές μαύρο.
Ρωσθέλιον, προ των βημάτων,
γνώριμη παλλιλογία σκέψης και ήχων
σχεδόν δυσεύρετη τελετουργία
σε κόσμο που χαράζει εποχές πάνω στ’ αμόνι•
βίος που πήρε σχήμα και κυβερνήθηκε
από την ίδια εκείνη ύλη
που φτιάχνονται οι οβίδες.
Κι αυτές, με δάκρυα στα μάτια
να ραίνουν τάφους φωτεινούς
υψώνοντας αινιγματικά τα χέρια στον ουρανό
ζητώντας μιαν απλωμένη γαλήνη,
χαμόγελο στιγμής.
Έρημος
η λαξεμένη πέτρα.
Κι όπως είναι χωμάτινες
πώς να βαστάξουνε
μια κυανή υδατογραφία.
Άπατρις
μ’ αναίτιες προσμονές ελευθερίας
σε ύδατα κι ανέμους
γνωρίζουν πως,
όσο κι αν μάτωσαν οι ψυχές
δίχως μιλιά
τη σκέψη δε βανδάλισαν
τα πυρωμένα σίδερα.
Βεγγέρες που σωπάσανε
καταχωνιάζοντας κειμήλια
σε δρόμους ανέστιους
τις άφησαν καταμεσής του πουθενά
με μόνο οδηγό την πίστη τους
να μάχονται μη τυχόν πορευτούν
στην ευκολία μιας λήθης.
Ο πλούτος άγονος
φτωχικός
ζωή δε μπόρεσε να δώσει
με όσα κι αν συλλάβισε
με προσμονή στα θαύματα
περάσματα απ’ τη φύση,
όπως παλαίγραφα ύδατα φαραγγιών.
Μάταια όλα.
Μονάχα νεογνά απέμειναν
θηλάζοντας τη γλώσσα
και μερικές κηλίδες μνήμης
σε πρόσφυγες
με λύχνους οδηγούς
να γυμνώνουν κάθε βράδυ
τις αλήθειες
που ψιθυρίζανε
λεπτές, μαυροντυμένες, φιγούρες γυναικών•
φωνές που τρέμανε
κι οσμές ανοιξιάτικης μυγδαλιάς
φυσούσαν τους λύχνους
ενώ είχαν ήδη κρεμάσει
τα μαύρα φυλαχτά
λίγο πριν βυθιστούν
στο σκοτάδι.
`
*
Ο επιτύμβιος ενός ενόχου
Ποιό τέχνασμα;
Χάνει κι αυτό τη γοητεία του
όταν γινόμαστε όλοι ίδιοι.
Πριν λίγο
απόμακρο φως σκορπούσε
απ’ τ’ ακροδάχτυλα ταχυδακτυλουργών
από τα βλέμματα καλλιτεχνών του δρόμου
- μόλις πριν λίγο,
θα μας σώσει;
Βαδίζουμε σε πεζοδρομημένες πόλεις
με ουρανούς μόλις να ανασαίνουν
κι οι άνθρωποι αυτοί
ισορροπούν σε φλέβες γης ξηρές
σε φλέβες ανοιγμένες
προσμένοντας το ρέμα της βροχής
τολμώντας τη διέξοδο
την αλλαγή πορείας•
το τρέξιμο νερού
πιο γρήγορο απ’ τη βρωμιά του.
Ζωή [..] Τόση ζωή ανάμεσα μας,
μα εμείς διαλέξαμε τη σήψη των ψυχών.
Ανομολόγητη σιωπή
κάτω από τη βοή του κόσμου.
Ανομολόγητος ο θάνατος
την ώρα που η φθορά
απένεμε δικαιοσύνη.
`
*
Αθωότητα
Είναι αφανής γραμμή
η άλκιμη λεγεώνα
στα μάτια ενός παιδιού.
Στα μάτια ενός παιδιού
αίρεται γιορτινή πομπή•
κατανικάει τον θάνατο.
Βροχή η αθωότητα
μούσκεψε τους ανθρώπους
ως τη συγχώρεση.
Περίδεσε το διάφανο
με την παραδοχή
μιας άχρωμης ισχύος.
`
*
Το αίμα που έπλεε
Παρά της καρδίας ερρήθη
ο όρκος
- βαθιά αναπνοή,
μες στον βυθό
των άνυδρων πραγμάτων.
Παρά των πληγών μας ερρήθη
ο λόγος
- κοφτή αναπνοή,
ελέχθη κι εμείς ιάθημεν
απ’ όλα τα δεσμά του.
Το αίμα που έπλεε
δε χάθηκε, δε σκόρπησε,
μες στον ωκεανό.
Το φύλαγε με όρκους
και με λόγους
ένα σώμα.