1. Δημήτρης Κογιάννης- Ανδριανός Παπαμάρκου, «Aldebaran», (βιβλίο-cd) Μικρός Ήρως 2014
«Έβαλε γκολ από τα αποδυτήρια» όπως αρέσκεται να λέει και ο άνθρωπος που πρώτος τον πίστευσε και τον στήριξε, ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς. Ο Δημήτρης Κογιάννης, 25 μόλις χρόνων μάς συστήνεται με τον «aldebaran», δίσκος παραγωγής και επιμέλειας του Μικρού Ήρωα, του Άγγελου Σφακιανάκη, ο οποίος περιέχει 12 μελοποιημένα ποιήματα ερμηνευμένα από μια πλειάδα γνωστών αλλά και νεότερων τραγουδιστών (Σκουλάς, Πασχαλίδης, Νέγκα, Αντωνοπούλου, Αλκαίου, Κουλιά, Ρίζος, Καρράς, Ramone, Φιλίππου, Κουταβά). Οι στίχοι ποιητών όπως ο Καρυωτάκης, ο Κύρου, ο Ουράνης, η Πολυδούρη, ο Λεοντάρης γίνονται καθαρόαιμα σύγχρονα μελωδικότατα τραγούδια αναμειγνύοντας μουσικές και ρυθμούς ανατολής και δύσης, βαλκανικούς ήχους και reggae μουσική, σκληρές κιθάρες και μπαγλαμά δημιουργώντας μαζί με τον ηχολήπτη και συνθέτη δύο τραγουδιών Ανδριανό Παπαμάρκου, μιαν από τις πιο ενδιαφέρουσες δισκογραφικές προτάσεις στο χώρο της μελοποιημένης ποίησης -και όχι μόνο- των τελευταίων ετών και σίγουρα τον πιο «τραγουδένιο» δίσκο, αυτού του είδους, για το 2014.
`
***
2. Χαΐνηδες- Mode Plagal, «Πέρα από τα σύνορα», MLK, 2014
Ο Ψαραντώνης ερμηνεύει Μπωντλαίρ, Πούσκιν, Λόρκα, Πιρ Σουλτάν Αμπτάλ, Μπόρχες και Ρίλκε και τους ποιητικούς στίχους του Δημήτρη Αποστολάκη μελοποιημένους από τον Αποστολάκη και παιγμένους από τους Χαΐνηδες και τους Mode Plagal. Αυτό σημαίνει πως η σπηλαιώδης φωνή αυτού του κρητικού αγριμιού γίνεται ο φορέας βαρυσήμαντου ποιητικού λόγου και μιας πολυτροπικής μουσικής που άλλοτε είναι μπλούζ που οδηγεί σε πεντοζάλι, άλλοτε είναι ισπανότροπη, φλαμένκο, άλλοτε δυτικότροπη στο πλαίσιο, όπως γράφουν και οι ίδιοι οι συντελεστές, μιας «απόπειρας παντρέματος της συνειδητής αστικής τέχνης και της λαϊκής τέχνης (που έχει άλλη μορφή συνειδητότητας)».
`
****
3. Δημήτρης Μαραμής, «Αισθηματική Ηλικία», εκδ. Η Τέχνη στο Παλιό Λιτρίβι, 2014
Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής εξαρχής της δεκάχρονης, πλέον, πορείας του ασπάστηκε τον ποιητικό λόγο ως μέσο έμπνευσης αλλά και στοιχειοθέτησης της δικής του σταδιοδρομίας. Σε αυτήν την καινούρια δουλειά μελοποιεί για πρώτη φορά αλλλά και επεξεργάζεται εκ νέου, τέσσερις ποιητές, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου, τον Σωτήρη Τριβιζά και τον Μιχάλη Γκανά με αιχμή του δόρατος τον πρωτοεμφανιζόμενο ερμηνευτή Θοδωρή Βουτσικάκη. Ο μελωδικός λυρισμός του Μαραμή πλανάται πάνω από όλο τον δίσκο, προσφέροντας τραγούδια για ήμερες ακροάσεις, λυτρωτικές στιγμές και συγκινητικές ώρες μακριά από εποχικά λιμνάζοντα ή κυματοειδή ύδατα συνεπικουρούμενος από δεξιοτέχνες σολίστες των εγχόρδων και των πνευστών. Το πιάνο του Μαραμή πάντα στη δεσπόζουσα θέση, δίνει το σήμα της ευαισθησίας ως ένα προσκλητήριο ψυχών. Αναμένουμε πάντως με ενδιαφέρον και τις νέες δουλειές του συνθέτη, με την προσδοκία να απελευθερώσει και άλλο το συναίσθημα παράλληλα με τον πειραματισμό.
`
******
4. Socos, «το πρώτο απ’ το δεύτερο και το δεύτερο απ’ το τρίτο»- ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Puzzle Music2014
Τέσσερα χρόνια μετά το δίσκο «Η Ύδρα των Πουλιών» (ποίηση Νίκος Εγγονόπουλος – τραγούδι Δημήτρης Πουλικάκος) ο Socos επιστρέφει στην μελοποιημένη ποίηση -πάνω στο έργο του Χριστιανόπουλου- στις μελωδίες, στην κιθάρα και τα δεύτερα φωνητικά με τον Μαρίνο Τζιάρος(των Socos & The Live Project Band) στην ερμηνεία αυτών των ακουστικών τραγουδιών. Ο Socos μπορεί να μη διαθέτει την δεξιοτεχνία αλλά και την φαντασία ενός Μπάμπη Παπαδόπουλου στην κιθάρα, ωστόσο η προσέγγισή του παρουσιάζει το ενδιαφέρον οτι οι συνθέσεις του, σε συνδυασμό με τη φωνή, φωτίζουν διαφορετικά το λόγο του ποιητή προσφέροντας μιαν άλλη μελωδική «ανάγνωση» όπως στο ποίημα «Η θάλασσα», με τα άγρια αρπίσματα της κιθάρας ως αντίστιξη στον ερωτικό λόγο του ποιητή.
`
***
5. Λένα Πλάτωνος, «Ιερός πόνος», ποίηση: Γιώργος Χρονάς, εκδ. Οδός Πανός 2014
«Στο δάσος – Λένα Πλάτωνος Βρέχει. Μόνο οι σταγόνες, που πέφτουν πάνω στα φύλλα, ακούγονται. Σʼ αυτό το δάσος η Λένα Πλάτωνος έχει χαρίσει το όνομά της. Δηλαδή οι νεράιδες το έδωσαν. Δεν την ρώτησαν. Εδώ την είδα ένα βράδυ να παίζει στο πιάνο τα τραγούδια του Ιερού πόνου. Δίπλα της ήταν ο Στέργιος Τσιρλιάγκος. Μέσα στο σκότος, την φώτιζαν μόνο κεριά, ακούγονταν ο Παντελής Θεοχαρίδης, η Μελίνα Κανά να τραγουδούν την χαρά και την λύπη του Κόσμου. Το DNA. Το Γράμμα σε ντισκ τζόκεϋ. Τα κορίτσια. Τη Διαθήκη. Το Αστυνομικό δελτίο… Ένας ανεμοστρόβιλος μού τους σκέπασε. Και τους έχασα. Και τώρα τους ακούω στο δωμάτιό μου, στο μηχάνημα αναπαραγωγής του CD, στην Οδό Πανός. Λένα Σʼ ευχαριστώ. Οι Μούσες, οι θεοί, ο Θεός να σʼ έχουν καλά!/». Αυτά γράφει στο ένθετο κείμενο του δίσκου ο Γιώργος Χρονάς, περιγράφοντας τα δικά του συναισθήματα από τις μελοποιήσεις της Πλάτωνος στα ποιήματά του. Τα γνώριμα ηλεκτρονικά -κυρίως- περιβάλλοντα της Πλάτωνος, αυτός ο αυτάρκης και ιδιόχρωμος ηχητικός κόσμος με ανοίγματα όμως και στην world music, που εδώ συναντά τη «μνημόσυνη» ποίηση του Χρονά, με τις κινηματογραφικές της λήψεις (π.χ. «Μαράθηκα») μέσα από τη λυγμική ευθραυστότητα της φωνής του Θεοχαρίδη, τη «λαικότητα» της Κανά και την δωρική απαγγελία του Χρονά. Ιδιαίτερος δίσκος, μια συνένωση συναισθημάτων που καταλήγουν σε τραγούδια μια άλλης αίσθησης και αισθητικής, σαν soundtrack ταινίας του ιταλικού νεορεαλισμού.