`
Εικονογράφηση: Anja Nolte, Επίμετρο: Ricardo Domeneck
`
Ο Δεμένος Ώμος
Είπε που χτύπησε σε τοίχον ή που έπεσε.
Μα πιθανόν η αιτία να ’ταν άλλη
του πληγωμένου και δεμένου ώμου.
Με μια κομμάτι βίαιη κίνησιν,
απ’ ένα ράφι για να κατεβάσει κάτι
φωτογραφίες που ήθελε να δει από κοντά,
λύθηκεν ο επίδεσμος κ’ έτρεξε λίγο αίμα.
Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως· γιατί δεν πονούσε,
και μ’ άρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.
Σαν έφυγε ηύρα στην καρέγλα εμπρός,
ένα κουρέλι ματωμένο, απ’ τα πανιά,
κουρέλι που έμοιαζε για τα σκουπίδια κατ’ ευθείαν·
και που στα χείλη μου το πήρα εγώ,
και που το φύλαξα ώρα πολλή
το αίμα του έρωτος στα χείλη μου επάνω.
*
Die bandagierte Schulter
Er sagte, er habe sich an der Wand gestoßen, dass er vielleicht gefallen sei.
Aber sicher war der Grund
der Wunde und der Schulterbandage
ganz woanders zu suchen.
In einer plötzlichen Bewegung -
er wollte etwas vom Regal nehmen
Fotos, um sie genauer anzusehen -
löste sich der Verband und etwas Blut tropfte.
Ich verband ihm die Schulter neu
ließ mir Zeit, den Mull aufzulegen; Er verspürte keinen Schmerz
und sein Blut zu betrachten gefiel mir.
Dieses Blut, Teil meiner Liebe.
Als er wegging, fand ich vor mir auf dem Stuhl
einen Fetzen des Verbandes, einen Fetzen
der sofort in den Müll gehörte;
den drückte ich an meinem Mund, bewahrte ihn dann lange auf - sein
Blut darauf als Spur meiner Lippen.
`
`
*******
Μισή Ώρα
Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές -βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός -
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.
*
Eine halbe Stunde
Weder habe ich dich gewonnen, denke ich
noch werde ich dich je gewinnen.
Nur ein paar Worte waren es die Nähe vorgestern Abend in der Bar
nichts anderes.
Es ist ein Jammer. Doch wir Künstler
schaffen uns manchmal durch die Mühen des Verstandes
-und natürlich für Momente nur - eine Befriedigung
die uns beinahe schon echt vorkommt.
So wie in der Bar vorgestern - auch mit Hilfe
des nebelnden Alkohols -
hatte ich die perfekte halbe Stunde.
Und du hast das verstanden, scheint mir du bist deshalb auch länger
geblieben.
Nach dir war da eine große Not. Trotz meiner Fantasie und ihres
Helfers Alkohols
musste ich doch in deine Augen sehen, musste deines Körpers
Witterung aufnehmen.
`
*********
Η Τράπεζα του Μέλλοντος
Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.
Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω.
Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.
*
Die Bank der Zukunft
Werde, um mein schweres Leben nicht zu ruinieren
auf der Zukunftsbank ΄ paar Devisen deponieren.
Zwar bezweifle ich der Kapitalien Größe
auch überkam mich Furcht schon böse
sie stelle bei einer Krise erstem Anschein
alle Zahlungen auf einmal ein.
`
`
`
********
Κι ακούμπησα και πλάγιασα στες κλίνες των
Στης ηδονής το σπίτι όταν μπήκα,
δεν έμεινα στην αίθουσαν όπου γιορτάζουν
με κάποια τάξιν αναγνωρισμένοι έρωτες.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
κι ακούμπησα και πλάγιασα στες κλίνες των.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
που το ’χουν για ντροπή και να τες ονομάσουν.
Μα όχι ντροπή για μένα - γιατί τότε
τι ποιητής και τι τεχνίτης θα ’μουν;
Καλύτερα ν’ ασκήτευα. Θα ’ταν πιο σύμφωνο,
πολύ πιο σύμφωνο με την ποίησί μου΄
παρά μες στην κοινότοπην αίθουσα να χαρώ.
*
Und ich ertastete und legte mich auf ihre Lagerstatt
Als ich ins Freudenhaus kam
blieb ich nicht lange im Saal
wo die Mädchen zünftig feiern.
In die geheimen Kammern ging ich ertastete ihre Lagerstatt
und legte mich darauf nieder.
In die geheimen Kammern ging ich
über die man nicht spricht, die man verschweigt voll Scham.
Aber ich schäme mich nicht - was wäre ich dann für ein Dichter,
was für ein Artist?
Lieber will ich in Askese leben. Das passt besser
viel besser zu meiner Dichtung;
statt mich an einem ordinären Saal zu freuen.
`
*************************************************************
Βιογραφίες συνεργατών
`
Η Anja Nolte (Άνγια Νόλτε) γεννήθηκε το 1968. Eργάστηκε ως νοσοκόμα σε μια κλειστή ψυχιατρική κλινική, πριν να σπουδάσει γραφικές τέχνες. Ως γραφίστρια εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης, αλλά και σε μεγάλες εφημερίδες και εκδοτικούς οίκους, όπως «die Zeit» και «Suhrkamp Verlag».
`
Ο Ricardo Domeneck (Ρικάρντο Ντόμενεκ) γεννήθηκε το 1977 στο Σάο Πάολο. Ως ποιητής ανήκει στις πιο συναρπαστικές φωνές της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής. Έχει δημοσιεύσει πέντε ποιητικές συλλογές, καθώς και κριτικές και μεταφράσεις σε βραζιλιάνικες εφημερίδες και περιοδικά. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Γερμανία, τις ΗΠΑ, το Βέλγιο, την Ισπανία και Αργεντινή. Από το 2002 ζει στο Βερολίνο.