ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β΄
Γράψτε τα γράμματά σας στον πηλό.
Όχι στην πέτρα, όχι στο χαρτί, γράψτε
τα γράμματά σας, κάμετε
τους λογαριασμούς σας
στον πηλό.
Θά ’ρθει η φωτιά, θα κάψει
το χαρτί, ίσως γλυτώσει
η πέτρα, όμως
δεν πρόκειται να δυναμώσει, ξέρει
μόνο ο πηλός πώς να κερδίζει
απ’ τη φωτιά, γράψτε λοιπόν
τα γράμματά σας στον πηλό, γράψτε τα
στη φωτιά.
`
*
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
–Βάγια! φωνάζω, Βάγια! δεν ακούς;
και πώς ν’ ακούσει, μας χωρίζαν
εκατοντάδες τα χιλιόμετρα, και προπαντός
χιλιάδες μας χωρίζανε
τα χρόνια, τέλος
με τα πολλά κατάλαβε, μα δε με λένε
Βάγια, μου αποκρίνεται, Δάφνη
είναι τ’ όνομά μου, κι είχε
δίκαιο, δε βρισκόταν
βαθιά σε δάσος Αμπελίων, δεν έστεκε
ψηλά σε λόφο, στην αυλή
του πατρικού μου, εδώ στη μεγαλούπολη
ζούσε κι ανάπνεε σε μια γλάστρα, εδώ
στην άκρη της βεράντας, επομένως
Δάφνη τη λέγαν κι όχι Βάγια (κι ούτε
κουβέντα, βέβαια, για Βάια), όμως εγώ
Βάγια! της φώναζα απελπισμένος, Βάγια!
της ντοπιολαλιάς μου
απελπισμένος, έχοντας
σχεδόν πιστέψει πως τα δέντρα δεν ακούν
δεν αποκρίνονται.
`
*
ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ
Φάνηκες άξαφνα μπροστά μου
άλλος κανείς δε σ’ είχε δει
είχες, μου λες, τα εξηκοστά μου
γενέθλια, κι ήμουνα παιδί.
Τρόμαξα κι ήθελα να φύγω
μα ήταν η μέρα αλκυονίς
κι ο ήλιος θέρμαινε το λίγο
και το πολύ της προσμονής
κι ολόφωτον εμπρός ξανοίγω
μισόν αιώνα πλησμονής.
Φάνηκες άξαφνα μπροστά μου
άλλος κανείς δε σ’ είχε δει
γιόρταζα τα εξηκοστά μου
γενέθλια, κι ήσουνα παιδί.
Δάκρυσα κι ήθελα να φύγω
μα ένιωθα κάλεσμα φωνής
με το πολύ και με το λίγο
ανάστροφής μου προσμονής
κι αστράφτει ο νους και ξετυλίγω
το νόημα κάθε πλησμονής.
`
*
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Το ποίημα βγαίνει απ’ το μέλλον.
Το ποίημα βγαίνει απ’ το μέλλον, όταν
το δέντρο αυτό, υπέροχο
εν μέσω των ομοίων του θα ’ναι
λουστραρισμένο έπιπλο, «σκρίνιο»
ή άλλως σύνθετο σε σαλόνι
αστών και όταν
το άλλο δέντρο, εκείνο
το φρέσκο, το λιγνό που ώρα την ώρα
υψώνεται κι απλώνει τα κλαδιά του θα ’ναι
σκόνη και στάχτη ως τα πέρατα
του κόσμου, σκόνη
και στάχτη νιόφυτο δεντράκι που ’καψε
ο κεραυνός, το ποίημα
βγαίνει απ’ το βάθος, βγαίνει
απ’ την κρυψώνα του όταν
θα ’χουν αυτά συντελεστεί, έρχεται απρόβλεπτο
έρχεται σου χτυπάει την πόρτα κι αν
αν βρίσκεσαι κι εσύ στο μέλλον, τότε
πιάνεις μολύβι και χαρτί, πιάνεις
το ποίημα.