`
H ΜΑΧΑΙΡΙΑ
Είχα καιρό να σε δω. Με φίλησες μ’ ένα φιλί όλο λάσπη. Ο τοκετός της σελήνης έσταζε κίτρινο στα έλη των ματιών σου – έτσι μου φάνηκε. Σε φοβήθηκα λίγο, σαν πως φοβάται κανείς κάτι που πέφτει καταπάνω του. Το κατάλαβες.
«Έτσι κρεμιέμαι στις αβύσσους», είπες.
Το παλτό σου ήταν από στάχτη θαρρώ. Ο υπόλοιπος έλειπες. Μιλήσαμε τυπικά, αμήχανα. Οι λέξεις βγαίνανε απ’ τα χείλη σαν αριθμοί από κληρωτίδα. Το μουσικό κουτί των παλαιών ημερών είχε πια σπάσει –το ήξερες–, κι όλο ψέλλιζες πως ήσουν για χρόνια σε νεκροταφείο πουλιών. Φυσικά, δεν ήταν αλήθεια, μα έπρεπε να εφεύρεις μια μάχη θετή να πληγώσεις την αλήθεια.
Από τότε που.
[Ήταν ένας άρρωστος Οκτώβρης, και φυσούσε χλιαρά και ξεκούρδιστα∙ οι αρτηρίες του φωτός καταραμένες! φώναζε, φώναζε, φώναζε, ώσπου έγινε όλος μια πληγή. Με πήλινη πίστη πήρε ένα μαχαίρι, κι έκοψε όλα τα «θα» απ’ τη ζωή τους. Όταν, εντέλει, κάποτε τον πήραν, χαμογελούσε σαν κάτι ν’ αγκύλωνε το σπασμένο του πρόσωπο.]
Ακόμα εξέχουν καρφιά στο πρόσωπό σου
και η μαχαιριά στον τοίχο
όταν σβήνει το φως
γεμίζει αίμα.
`
***************
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
Ήταν μια κόλαση όλο φλέβες ιλίγγου.
Παμπάλαιοι ρόγχοι σε πνευμόνια λυρικά
και σε έγχρωμα δάση
κουδούνια από άγνωστα ζώα – εμείς.
Και είπες να πάρεις έναν χρόνο έκθετο
και να τον κάνεις δικό μας παιδί.
Ο χρόνος ήταν κοριτσάκι,
εσύ λύκος επίορκος
και όλα γίνανε σα να τα ’χε γλείψει φωτιά.
Αυτά, όταν δεν προσέχεις σε ποιο παραμύθι ακουμπάς τις ζωές μας.
`
*********************
ΕΠΙ ΠΑΤΩΜΑΤΩΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ
Εξ αγχιστείας αγαπημένοι
σε ρωγμές μοιραστήκαμε
κάποτε πήλινοι, κάποτε γυάλινοι
ποτέ όμως ολό-κληροι. Ένα Σίγμα που έλειπε…
*
Η γριά καρέκλα στην κυλιόμενη νύχτα δίνει όνομα: Απουσία τεταμένη.
Στο μήκος του μεσότοιχου κορδώνονται ήχοι
-βεβαίως άνθρωπος δεν φανερώθηκε, μόνο η ιδέα του.
Δαμόκλειο ρολόι στον υμένα του τοίχου, πιστώνει σπασμένους λαιμούς σε χρόνο κάθιδρο.
`
`
******************************************************
Η ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ-ΓΡΑΦΑΚΟΥ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Συναντήθηκε με την ποιητική πράξη αργά, αλλά πάντα με την πεποίθηση ότι ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσει κανείς. Το 2012, στον ΚΘ’ διαγωνισμό ποίησης του Φ.Σ. Παρνασσός, η συλλογή της με τίτλο Χαμηλές οκτάβες τιμήθηκε με το Α’ βραβείο Ποίησης. Η συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φαρφουλάς. Ποιήματά της έχουν επίσης συμπεριληφθεί στην ομαδική έκδοση της διαδικτυακής ομάδας CRAFT, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013 και σε διάφορες σελίδες του διαδικτύου. Στη δισκογραφία έχει υπογράψει στίχους με το όνομα Ουράνια.