`
Απ΄ την Ενότητα: «η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον»
`
II
H λήθη έχει χρώμα κίτρινο
Δεν υπάρχουν ανάγκες
Δεν χρειάζονται νόμοι
Aναμένουμε τους εξόριστους
Οι δρόμοι ήταν αρκετοί
Κι έπρεπε να επιλέξουμε έναν
Προς αυτό το άλλο που αν δεν ήδη υπάρχει
Μπορεί να υπάρξει
Εκεί που η εξουσία πλέον δεν θα έχει τι να εξουσιάσει
Η σάρκα μας απολογήθηκε
Το μυαλό μας ποτέ
Μα όλα χειροτερεύουν με το χρόνο
Συνεχίζουμε να πέφτουμε
Παραμένοντας υποχρεωμένοι στο θάνατο
Βρισκόμαστε στα σύνορα
Έχει χελιδόνια εδώ
Είχαμε να θυσιάσουμε και θυσιάσαμε
Ανακαλύψαμε καθρέφτες
Και απειλούμε την ομορφιά μας
Πετάξαμε πέτρες στον αέρα
Και τρέξαμε να τις φτάσουν πριν πέσουν
Εδώ στο άκρο του ύπνου
Κάθισε μαζί μας η αρρώστια
Και να βρωμάει η γνώση των παιδικών χρόνων
Πρώτα τραγουδιέται ο πόνος και μετά η χαρά
Κρυφές καρδιές που αναζητήσαμε
Δεν είδαμε το φόβο στη σκόνη
Αλλά στη διαφάνεια
Παρακολουθήσαμε τους εαυτούς μας
Απατηλούς μα αφυπνισμένους
Ενώσαμε τις κρύπτες
Που ελλοχεύουν μέσα μας
Ξυπνήσαμε τον έρωτα από τις καβαλίνες
Με μια αδήριτη ανάγκη για νυχτερινούς φόβους
Την πρώτη Παρασκευή του νέου φεγγαριού
Υδράργυρος, θειάφι και αλάτι
Σε μια ζωή εμμένειας
Κλαίμε σαν υοσκύαμοι που μας ξερίζωσαν
Η μόνη μας ελευθερία
Η επιλογή μιας αίρεσης
Που θα μας οδηγήσει όλους σε κάτι απατηλά κοινό
Κανείς δεν αναπνέει από μόνος του
Αφού δεν έχει ψάρια εδώ
Ας βουτήξουμε γυμνοί στη θέση τους
Φέρε ιεράν ζωήν εις τον μύστην τον νέον
Κι ας πεθαίνουν οι ονειροπόλοι
Δεν πεθαίνουν ποτέ τα όνειρα
Ας περπατήσουμε
Κι ας μην έφτασε ποτέ κανείς
Μας απέμεινε το μεθυσμένο μας μέλι
`
***
II
Oblivion is yellow coloured
There are no needs
No need for laws
We wait for the exiles
There were quite a few roads
And we had to choose one
Towards that other which if it doesn’t already exist
It can exist
Where authority has nothing more to command
Our flesh apologized
Our mind never
Everything worsens in time
We continue falling
While remaining obligated to death
We are on the borders
There are swallows here
We had to sacrifice and sacrifice we did
We discovered mirrors
And threaten our beauty
We threw stones up in the air
And ran to catch them before they fell
Here on the edge of sleep
With us sat illness
And yes, childhood knowledge stinks
First is pain sang and then joy
Secret hearts we looked for
We didn’t see fear in the dust
But in transparency
We kept a watch on ourselves
Deceptive but awake
We joined the hideouts
Lurking inside us
We awoke love from the dung
With dire need of nocturnal fears
On the first Friday of the new moon
Mercury sulphur and salt
In a steadfast life
We weep like uprooted henbanes
Our only freedom
Is the choice of a heresy
That will lead us to something deceptively common
No one breathes by himself
Since there are no more fish here
Let us plunge naked in their place
Give a sacred life to the young mystic
Daydreamers may die
But dreams never do
Let us walk
Even if no one has ever reached his destination
We are left with our intoxicated honey
`
*******************************************
Από την Ενότητα: «η λάμψη θα μας συναντήσει όπως χορεύεις την κραυγή»
`
I
Τέρμα η αμέριστη αφθονία
Ήταν θέμα φόβου και όχι ηδονής’
Η έλξη της απώλειας
Και η μέθη της επανάκτησης
Στρώστε
Σημασία έχει να τραφούμε
Απεγνωσμένες εποχές
Κληρονομημένες αναπαραστάσεις
Μας νίκησαν οι συνειρμοί μας
Εκπρόθεσμοι και πάλι
Ζηλεύουμε τη ζωή
Όσων επιλέγουν να πεθάνουν
Αναζητούμε την πορνογραφία του πνεύματος
Προχωρούμε με ό,τι δεν μας ανήκει
Μειδιώντας γοητευτικά
Θολωμένοι από αθώες διαστροφές
Υποκρινόμενοι σε κάθε τυχαίο φως
Τόσο αναθεματισμένα μοναδικοί και όμορφοι
`
***
`
Ι
So much for undivided abundance
It was a matter of fear and not pleasure;
The attraction of loss
And the elation of recovery
Lay the table
It’s important that we eat
Desperate times
Inherited enactments
Our associations overcame us
Late yet again
We envy the life
Of those who choose to die
We are after the intellect’s pornography
We proceed with what doesn’t belong to us
With a pleasant smile
Confused with innocent perversions
Feigning at every chance light
So damn unique and handsome that we are
`
**********************************************
`
III
Μακριά από πέπλα
Δεν έχει γωνίες πια η αγάπη μας·
εξημερώθηκε
Ακούς τη μυρωδιά;
Mια ελευθερία πιο ελεύθερη μας αναζητάει
Ένας αντίλαλος
Μόνο πατρίδες υπάρχουν εδώ
Δεν είναι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν
αλλά ο χώρος ανάμεσά τους
Μοιχευτήκαμε
Για όσα σχεδόν θα ζήσουμε
Παρεκτραπήκαμε
Προς το μοναδικό νήμα
Μέχρι η ελευθερία να μας ικετέψει
Για όσα σπαθιά δεν κρατήσαμε
Για τη θλίψη του θαύματος
Όπως φιλιούνται οι εχθροί
Όπως αναβλύζουν τα μάτια σου μέσα από ό,τι αντικρίζω
Ο κόσμος μια μέρα θα διαλυθεί·
Όχι από εμάς αλλά για εμάς
Και υπέροχη όπως είσαι
Άβατη και εφήμερη
Πέφτοντας προς τον ουρανό
Εκείνη τη μέρα μαζί σου θα σμίξω
Δεν είναι παιχνίδι πια
Στέκομαι στον άνεμο
Στους ψιθύρους που ερεθίζουν
Πόσα λουλούδια έγειραν;
Χωρίς εσένα θάνατε όλα θα αναβάλλονταν
Τόσες θυσίες για ένα μαζί
Μόνο μέσα από τάφους ξέρεις να έρχεσαι άνοιξη
`
****
III
Away with veils
Our love has no more angles
It has appeased
I wonder if you can hear the smell
A freer freedom looks for us
An echo
There are only homelands here
It’s not things that need to change
But the space between them
We adulterated
Well-nigh everything we are to live
We deviated
From the only tape
Till freedom implored us
For what swords we didn’t hold
For the miracle’s sorrow
As enemies kiss each other
As your eyes well from what I see
One day the world will break up;
Not by us but for us
And divine as you are
Inaccessible and ephemeral
Falling skywards
That day I’ll join you
It’s no longer a game
I stand in the wind
In the stimulating whispers
How many flowers have bent
Without you, death, everything would be deferred
So many sacrifices for togetherness
O spring, only through graves you know how to come
`
***************************************************
Aπό την Ενότητα: «δεν είμαι ακόμα έτοιμος για όμορφες μέρες»
`
V
Αυτές τις μέρες δεν μ’ αρέσει να βγαίνω πολύ απ’το σπίτι
Δεν ανθίζουν πια γαλάζιες βιολέτες
Και δεν νομίζω πως είναι κανείς έτοιμος να αλλάξει
Για να τις ξαναδεί
Αν θυμάσαι το μέρος
Από εκεί ξεκίνησα
Πού είναι όμως τώρα η βαθιά γνώση
Για μια φορά θα υπερασπιστώ την ενηλικίωση
Όλες τις μεταμορφώσεις τηςπου υπομείναμε
Είμαι η μόνη μου πληγή
Απόδειξη της αλήθειας μου
Μην με ξαναρωτήσεις τιεννοώ
Θαπροτιμούσα να είμαι πηγή έμπνευσης για κάποιον που γράφει
Παρά να γράφω
Μοιάζει μεσυμφωνία του αγνώστου
H αργοπορία της καθημερινότητας
Mε δελεάζει ησκόνη
Πραγματικότητα·πόσο ευάλωτη είσαι
Μακριά από την περίμετρο
Η αγωνία εξαφανίζεται στο κέντρο
Δεν υπάρχει πια ηχώ
Θάνατε πήδα· Θα σε πιάσω
Το σκοτάδι δεν κατανοεί το φως
Ίσως και το αντίθετο
Όπως και να‘χει άσ ’ τα να παλεύουν
Έχουμε τις δικές μας μάχες να δώσουμε
`
***
V
These days I don’t like going out much
Blue violets are no longer blossoming
And I don’t think anyone is ready to change
In order to see them again
If you remember the place
It was from where I set out
But where now is deep knowledge
For once I’ll champion the coming of age
All its transformations that we endured
I am my only wound
Proof of my truth
Don’t ask again what I mean
I’d rather be a source of inspiration to someone who writes
Than me writing
It’s like agreeing with the unknown
The delay of everydayness
Dust lures me
Reality, you are so susceptible
Away from the perimeter
Anguish vanishes in the centre
There’s no more echo
Death, jump
I’ll catch you
The dark doesn’t comprehend the light
And vice versa perhaps
Whichever way let them vie with one another
We have our own battles to fight